Dünya’da İklim Değişimi
Dünyamız 1900'lerin başında 2 milyar ton karbondioksit gazı açığa çıkarırken 2018 yılına geldiğimizde bu miktar 16 kat artarak 36.2 milyar tona ulaşmış durumda. Buzulların erimesi ve iklim değişikliklerine neden olan karbon salınımı gezegenimizi bekleyen tek tehlike değil. Bunun yanında okyanuslara karışan plastik oranı, artan nüfusla birlikte hızla yükselen enerji ve gıda tüketimi de mavi gezegen Dünya'yı bekleyen diğer tehlikeler arasında.
Bu sebeple dünya ülkeleri bir araya gelerek 12 Aralık 2015'te COP 21 Paris Anlaşması olarak bilinen Birleşmiş Milletler İklim Değişikliği Çerçeve Sözleşmesi’ni ABD hariç kabul etti.
Avrupa Komisyonu ve Hollanda Çevre Değerlendirme Ajansı'nın son verilerine göre Dünya'yı en çok yıllık 10.5 milyar ton karbondioksit salınımıyla Çin kirletiyor. Çin aynı zamanda Dünya'da insan eliyle karbon salınımının yaklaşık üçte birine sebep oluyor.
Listenin zirvesine baktığımız zaman sanayi üretimin yüksek olduğu gelişmiş ülkeler göze çarpıyor. Çin'i 5 milyar tonu aşkın emisyon oranıyla Amerika Birleşik Devletleri (ABD), 3,5 milyar ile Avrupa Birliği (AB) ülkeleri takip ediyor. Listenin ilk 10 sırasını oluşturan ülkeler sırasıyla Hindistan, Rusya, Japonya, Almanya, İran, Güney Kore ve Kanada. Türkiye'yi ise İngiltere'nin hemen ardından 18'inci sırada görüyoruz.
İlk 10 Ülke Dünya'daki Emisyonun Yüzde 67.6'sını Oluşturuyor
Ülkelerin emisyon oranları nüfuslarına kıyaslandığı zaman sanayisi gelişmiş ya da fosil yakıtlara bağımlı üretim yapan ancak nüfusu düşük ülkeler üst sıralarda yer alıyor. Bu listenin zirvesinde Katar yüzde 39.7, Kuveyt 24.4, Birleşik Arap Emirlikleri 21.8, Avustralya 18.6, ABD 16.1, Kanada 15.5, Japonya 9.9 ve yüzde 9.6 ile Almanya göze çarpıyor.
Dünya'yı emisyon oranı bakımından en çok kirleten ülke olan ve nüfusu 1.5 milyara yaklaşan Çin'de bu oran 7.7 ile azımsanmayacak kadar yüksek.
Nüfusu 5 sene içerisinde Çin'i geçmesi öngörülen Hindistan ise yüzde 1.9 ile kişi başına düşen emisyon oranında oldukça gerilerde.
Yılda 360 milyon ton kabondioksit gazı açığa çıkaran ve nüfusu 80 milyona yaklaşan Türkiye'de ise bu oran 4.5 civarında. Dünya'yı kirleten emisyon gazlarını 100 birim olarak kabul edersek, Türkiye gezegenimizde sera etkisi oluşturan bu gazların yüzde 1'ine sebep oluyor. Türkiye'yi çok küçük bir farkla İtalya (%0.98) ve Fransa (%0.91) ve takip ediyor.
Uluslararası Deniz Ve Hava Taşımacılığı Üst Sıralarda
Karbon salınımına en çok sebep olan isimler listesine ülke olarak değil ancak sektör olarak giren iki önemli unsur bulunuyor. Bunlar uluslararası deniz ve hava taşımacılığı. Bu iki sektörü ülke sayarsak deniz taşımacılığı dünyayı en çok kirleten 8'inci unsur. Hava taşımacılığıysa dünyayı en çok çok kirleten 14'üncü unsur olarak göze çarpıyor.
Paris Anlaşması
2020 sonrası iklim değişikliği rejiminin çerçevesini oluşturan Paris Anlaşması, 2015 yılında Paris’te düzenlenen BMİDÇS 21. Taraflar Konferansı’nda kabul edilmiştir. Anlaşma, 5 Ekim 2016 itibariyle, küresel sera gazı emisyonlarının %55’ini oluşturan en az 55 tarafın anlaşmayı onaylaması koşulunun karşılanması sonucunda, 4 Kasım 2016 itibariyle yürürlüğe girmiştir.
Paris Anlaşması’nın, BMİDÇS ile karşılaştırıldığında en belirgin özelliği, tüm ülkelerin katkılarına dayanacak bir sistem öngörülmüş olmasıdır. Anlaşma, iklim değişikliğiyle mücadelede gelişmiş/gelişmekte olan ülke sınıflandırmasına ve tüm ülkelerin “ortak fakat farklılaştırılmış sorumluluklar ve göreceli kabiliyetler” ilkesi tahtında sorumluluk üstlenmesi anlayışına dayandırılmıştır. Gelişmiş/gelişmekte olan ülke sınıflandırmasının yapılabilmesi için bir kıstas belirlenmemiş; herhangi bir farklılaştırmaya da gidilmemiştir.
Paris Anlaşması, 2020 sonrası süreçte, iklim değişikliği tehlikesine karşı küresel sosyo/ekonomik dayanıklılığın güçlendirilmesini hedeflemektedir. Paris Anlaşması’nın uzun dönemli hedefi, endüstriyelleşme öncesi döneme kıyasen küresel sıcaklık artışının 2°C’nin olabildiğince altında tutulmasıdır. Bu hedef fosil yakıt (petrol, kömür) kullanımının tedricen azaltılarak, yenilenebilir enerjiye yönelinmesini gerektirmektedir.
İklim değişikliği ile mücadele bağlamında Anlaşma, ulusal katkılar, azaltım, uyum, kayıp/zarar, finansman, teknoloji geliştirme ve transferi, kapasite geliştirme, şeffaflık, durum değerlendirmesi konularına ilişkin uygulamam modaliteleri belirlenmek üzere bir çerçeve oluşturmuştur.
Anlaşma, iklim değişikliğinin olumsuz etkilerine maruz kalan ülkelerin uyum ve direnç kabiliyetlerinin artırılması ile sera gazı emisyon azaltım kapasitelerinin yükseltilmesi amacıyla öncelikle gelişmiş ülkelerin, En Az gelişmiş Ülkeler ve Küçük Ada Devletleri başta olmak üzere, ihtiyacı olan gelişmekte olan ülkelere finansman, teknoloji transferi ve kapasite geliştirme imkanları sağlamaları öngörmektedir.
Emisyon azaltımı hususunda Anlaşma, gelişmiş ülkelerin mutlak emisyon azaltımı hedeflerini sürdürmeleri; gelişmekte olan ülkelerin ise emisyon azaltımı hedeflerini yükselterek farklı milli koşulları uyarınca, zaman içinde tüm sektörleri kapsayacak yeni, artırılmış hedefler benimsemelerini telkin etmektedir.
Bu hedeflerin uygulamaya konulması bağlamında ulusal katkılar, Anlaşma’nın önemli saç ayaklarından birini oluşturmaktadır. Ülkemiz, 20 Eylül 2015 tarihinde, 2030 yılı itibariyle gerçekleşmesi öngörülen “Niyet Edilen Ulusal Olarak Belirlenmiş Katkı” (INDC) beyanını %21’e varan artıştan azaltım olarak açıklamıştır. Bilim dünyasınca yapılan değerlendirmelere göre, bildirilen tüm ulusal katkılar hayata geçirilse dahi, 2°C hedefine ulaşılmada yetersiz kalınacağı ve çabaların artırılması gerektiğine dikkat çekilmektedir. Nitekim Paris Anlaşması, Ulusal Katkı Beyanlarını (NDCs) dönemsel olarak gözden geçirilmesi ve hedeflerin tedricen yükseltilmesini öngörmektedir.
Ülkemiz, Paris Anlaşması’nı, 22 Nisan 2016 tarihinde, New York’ta düzenlenen Yüksek Düzeyli İmza Töreni’nde 175 ülke temsilcisiyle birlikte imzalamış ve Ulusal Beyanımızda Anlaşma’yı gelişmekte olan bir ülke olarak imzaladığımız vurgulanmıştır.
Paris Anlaşması, kabulünden 1 yıl geçmeden yürürlüğe giren ilk küresel anlaşmadır.
7-18 Kasım 2016 tarihlerinde Marakeş’te düzenlenen BMİDÇS 22. Taraflar Konferansı, Paris Anlaşması'nın yürürlüğe girmesi sonrasında gerçekleştirilen ilk taraflar konferansı olması bağlamında, “Eylem Konferansı” olarak adlandırılmıştır. Marakeş Taraflar Konferansından hemen öncesinde, gelişmiş ülkelerin 100 milyar dolar taahhüdüne ilişkin açıklanan “100 Milyar ABD Doları Yol Haritası”da, finansman bağlamında gelinen noktanın değerlendirilmesi açısından önemlidir.
Toplantı sonucunda, Paris Anlaşması’nın uygulama parametrelerinin en geç 2018 yılında tamamlanması öngörülmüştür. 2017-2020 süreci için “Küresel İklim Eylemi için Marakeş Ortaklığı” başlatılmış ve “İklim ve Sürdürülebilir Kalkınmaya dair Marakeş Eylem Duyurusu” kabul edilmiştir.
BMİDÇS 23. Taraflar Konferansı (COP 23) 6 - 17 Kasım 2017 tarihleri arasında Fiji başkanlığı adına Bonn’da, COP 24 ise, 2-15 Aralık 2018 tarihleri arasında, Katoviçe’de gerçekleştirilmiştir.
COP 25’in, 2 – 13 Aralık 2019 tarihleri arasında, Şili’nin ev sahipliğinde, Santiago’da düzenlenmesi öngörülmektedir.
Paris Anlaşması’na Giden Süreç
Hükümetlerarası İklim Değişikliği Paneli’nin (IPCC) 2007 yılında yayımlanan 4. Değerlendirme Raporunda küresel ısınmanın tartışmasız bir gerçek olduğu; sera gazı emisyonlarını önemli ölçüde azaltılmasında geç kalınırsa iklim değişikliğinin ağır etkilerinin olacağı ve dolayısıyla küresel emisyonların acilen hızlı bir şekilde azaltılması gerektiği vurgulanmıştır.
Bu çağrı dikkate alınarak 13. Taraflar Konferansı sonucunda oluşturulan Bali Yol Haritasıyla iklim müzakerelerinde iki paralel süreç başlatılarak, Kyoto Protokolü için 2012 sonrası müzakereler ile 2020 sonrası yeni iklim rejiminin müzakereleri sürecine adım atılmıştır.
Bali yol haritasında, tüm gelişmiş ülkelerin ulusal plan ve programlarına uygun azaltım taahhütleri veya faaliyetleri üstlenmeleri; gelişmekte olan ülkelerin ise teknoloji, finansman ve kapasite geliştirme faaliyetleri ile sağlanan ve desteklenen sürdürülebilir kalkınma hedefleri bağlamında, ulusal programlarına uygun azaltım faaliyetleri (NAMA) üstlenmeleri yer almıştır. 2012 sonrası iklim rejiminin belirlenmesi için ise, ortak vizyon, azaltım, uyum, teknoloji transferi ve finansman konu başlıkları altında müzakereler gerçekleşmiştir.
2009 yılında Kopenhag’da düzenlenen 15. Taraflar Konferansı uluslararası toplumda hayal kırıklığı yaratmış olmasına karşın, konferans sonucunda oluşturulan yasal bağlayıcılığı olmayan “Kopenhag Uzlaşma Metni”, müzakerelere yön verecek bir siyasi uzlaşı belgesi olarak kabul edilmektedir.
Ek-I listesi ülkeleri, 2020 yılı için sayısallaştırılmış, tüm ekonomiyi kapsayacak şekilde emisyon azaltım hedeflerini uygulamayı taahhüt etmiş, Ek-I Dışı ülkeler ise, azaltım faaliyetlerini (NAMA) uygulayacaklarını ifade edilmişlerdir. Uzlaşma metninde ilk kez Yeşil İklim Fonuna (GCF) yer verilmiş; iklim değişikliğiyle mücadelenin önemli unsuru olarak gelişmekte olan ülkelere sağlanacak finansman desteği çerçevesinde, 2010-2012 dönemi için gelişmekte olan ülkelere 30 milyar dolar, uzun dönemde ise, 2020 itibariyle yıllık 100 milyar dolar finansman yardımı yapılması kararı alınmıştır. Sözkonusu fonun kaydadeğer kısmının ise, Yeşil İklim Fonu üzerinden gitmesi gerektiği belirtilmiştir. Kopenhag’da ayrıca, İklim Teknoloji Merkezi ve Ağı’nın (CTCN) temelini oluşturan teknoloji mekanizması kurulması kararı alınmıştır.
Bu doğrultuda, 2010 yılında Cancun’da düzenlenen 16. Taraflar Konferansı sonrasında Yeşil İklim Fonu (GCF) ve CTCN’in kurulmasına karar verilmiştir. Finansman hedefi olarak yine Kopenhag uzlaşma metninde geçen kısa vadede 30 milyar dolar, uzun vadede ise 100 milyar dolar zikredilmiştir.
2011 yılında Durban 17. Taraflar Konferansında, 2015 yılında imzalanmak üzere 2020 yılında yürürlüğe girmesi beklenen uluslararası bir anlaşma taslağı hazırlanması için Durban Güçlendirilmiş Eylem Platformu Geçici Çalışma Grubu (ADP) oluşturulmuştur.
2012 yılında düzenlenen Doha Konferansı, Kyoto Protokolü’nün ikinci taahhüt döneminin kabul edilmesinin yanısıra, iklim değişikliğinden en fazla etkilenen küçük ada devletleri ve en az gelişmiş ülkelerinin “iklim değişikliğinin etkilerinden kaynaklanan kayıp ve zararlar” kavramının uluslararası müzakerelere eklenmesi bağlamında önemli bir dönüm noktası olmuştur.
2013 yılı sonunda gerçekleştirilen Varşova 19.Taraflar Konferansı sonucunda, sözleşmeye taraf tüm ülkeler, 2020 yılı sonrası tarafların iklim değişikliği ile mücadele çerçevesinde çabalarını yansıtacak ulusal olarak belirleyecekleri katkılarını 21.Taraflar Toplantısı öncesi 2015 yılı Ekim ayına kadar sunmaya davet edilmiştir.
Varşova sonrası, 2014’de Lima’da gerçekleştirilen 20.Taraflar Konferansında ise ulusal katkıların çerçevesi belirlenmeye çalışılmış, konferans çıktısı olan “İklim Eylemi için Lima Çağrısı” belgesi ekinde, 2015 yılında kabul edilmesi öngörülen yeni anlaşma metninin öğeleri ayrıntılı bir şekilde ortaya konmuştur.
Yeni rejimin üzerinde genel bir mutabakatın oluşması ve IPCC’nin zaman içerisinde giderek daha güçlü bir şekilde ortaya koyduğu veriler doğrultusunda, 30 Kasım - 12 Aralık 2015 tarihleri arasında düzenlenen BMİDÇS 21. Taraflar Konferansı sonucunda Paris Anlaşması üzerinde uzlaşıya varılmıştır.
Türkiye İklim Değişikliği Müzakerelerini Neden Önemsiyor?
İklim değişikliği, sınır tanımayan ve gelişmişlik düzeyinden bağımsız olarak tüm ülkeleri etkileyen niteliğiyle günümüzün önde gelen küresel sınamaları arasında yer almaktadır.
BM tarafından 2015 Ekim ayında yayınlanan, “İklim Bağlantılı Doğal Afetlerin İnsani Maliyeti” isimli raporda, 20 yılda kaydedilen küresel düzeyde toplam 6,457 doğal afetin %90’ı sel, fırtına, sıcak hava dalgası, kuraklık ve diğer aşırı iklim hareketlerinden kaynaklandığı; 1995 yılından bu yana aşırı iklim hareketleri kaynaklı afetler nedeniyle 606 bin kişinin yaşamını yitirdiği, 4,1 milyar insanın ise etkilendiği belirtilmektedir.
Ülkemizin de içinde bulunduğu Akdeniz havzası, iklim değişikliğinin olumsuz etkilerine karşı en hassas bölgelerden biri olarak tanımlamaktadır. Türkiye, küresel ısınmanın özellikle su kaynaklarının azalması ve çölleşme ile bunlara bağlı ekolojik bozulmalar gibi olumsuz yönlerinden etkilenmeye başlamıştır.
Dünya genelinde gelir dağılımından en az pay alan en yoksul grubun %80’i kırsal alanda, küçük çaplı tarım ve hayvancılık yaparak yaşamını sürdürmektedir. İklim değişikliği kaynaklı yağış azalması ve toprak bozulumunun doğal kaynaklar üzerinde yarattığı baskı, sözkonusu kırılgan grupları göçe zorlayabilmekte, bu olgu istikrarsızlıkları tetikleyerek, güvenlik risklerini beraberinde getirebilmektedir.
İklim değişikliğiyle mücadele kapsamında, düşük karbonlu ekonomiye küresel düzeyde geçilmesi hususu, insanların yaşam biçimlerini, üretim ve imalat yöntemlerini değiştirecek köklü bir dönüşüm öngörmektedir. Bu nedenle iklim değişikliğiyle mücadele ve uyum çalışmaları salt bir çevre sorunu olarak algılanmamalıdır. Esasen, bu mücadele gelişmiş ve gelişmekte olan ülkelerin izleyeceği büyüme stratejilerini, enerji politikalarını, sağlık ve tarımla ilgili programlarını, su kaynaklarının kullanımını, gıda güvenliğini, düşük karbonlu ekonomiye geçiş ve sürdürülebilir kalkınma hedeflerini doğrudan etkileyebilecek ve bunların geliştirilmesinde belirleyici olabilecektir. Bu hedeflerin gerçekleştirilebilmesi için gelişmiş ülkelerin, finansman, teknoloji transferi ve kapasite geliştirme taahhütlerini yerine getirmesi önem taşımaktadır.
Türkiye, yaşanan olumsuz gelişmelerin önlenmesi ve meydana gelen zararın telafisi, gelecek nesillere temiz bir çevre teslim edilmesini teminen, kalkınma hedeflerine halel getirmeyecek çalışma ve düzenlemeleri yapmakta, ikili işbirliğini geliştirmekte, bölgesel ve uluslararası çalışmalara etkin katılım sağlamaktadır.
Şikâyette, bu ülkeler 30 yıl önce imzaladıkları Çocuk Hakları Sözleşmesi'ndeki yükümlülüklerini yerine getirmemekle suçlandı.
16 yaşındaki İsveçli çevre eylemcisi Tunberg ve yaşları 8 ila 17 arasında değişen, 12 ülkeden 15 genç, "Almanya, Fransa, Brezilya, Arjantin ve Türkiye'nin iklim değişikliğine karşı yeterli ve zamanında önlemler almayarak çocuk haklarını ihlal etmekle" suçladı.
ABD dışındaki tüm BM üyesi ülkeler, çocuk sağlığı ve haklarını korumak için yapılan sözleşmeyi imzalayıp, kabul etti.
Dünya'yı En Çok Hangi Ülkeler Kirletiyor? Türkiye Listede Kaçıncı Sırada?
Küçük Greta Neden Türkiye’yi BM’ye Şikâyet Etti?
Çevre Eylemcisi Greta Thunberg ve 15 Genç Arkadaşı, Küresel Isınmayla Mücadelede Yeterli Çaba Göstermedikleri Şikâyetiyle;
- Almanya
- Fransa
- Brezilya
- Arjantin ve
- Türkiye'yi Birleşmiş Milletler'e şikâyet etti.
Türkiye, en fazla karbondioksit salımı yapan dünyadaki 20. ülke konumunda. Buna rağmen neredeyse ilk 19 ülke, Greta’nın şikâyet listesinde yok.
Şikâyet dilekçesi, 2014'te yürürlüğe giren ve az bilinen çocukların haklarının ihlal edildiklerini düşündükleri durumlarda, Çocuk Hakları Komitesi'ne şikâyette bulunabilmelerine izin veren "isteğe bağlı protokol" uyarınca yapıldı.
Komitenin şikâyetteki suçlamaları araştırıp, söz konusu ülkelere sorunun nasıl düzeltilebileceği konusunda tavsiyeler vermesi öngörülüyor.
Komitenin tavsiyelerinin yasal açıdan bağlayıcı olmamakla birlikte, isteğe bağlı protokolü kabul eden 44 ülkenin bu tavsiyelere uymayı taahhüt ettiğini söyledi.
Şikâyet dilekçesinde adı geçen ülkeler, isteğe bağlı protokolü kabul eden 44 ülke arasında ve dünyanın önde gelen kirleticilerinden sayılıyorlar. Bu ülkeler aynı zamanda, dünyanın başlıca ekonomilerini oluşturan G20 ülkeleri arasında.
Dünyanın en büyük kirleticileri ABD, Çin ve Hindistan isteğe bağlı protokolü kabul etmemişti.
Fransa ve Almanya son yıllarda karbon salımlarını azaltmak için adımlar atsa da, avukatlık şirketi geçmişte bu ülkelerin de atmosferin kirletilmesinde büyük rol oynadığını savunuyor.
Sonuç
Türkiye’nin, Dünya’da en fazla “karbon ayak izi” bırakan ülkeler arasında gösterilmesi ve bu şekilde bir algı yaratılmasını, ülkemize yapılan bir haksızlık olarak görüyoruz.
KAYNAKÇA
https://www.bbc.com/turkce/haberler-dunya-49806106
https://tr.euronews.com/2018/09/03/dunyayi-en-cok-hangi-ulkeler-kirletiyor-turkiye-kacinci-sirada-
http://www.mfa.gov.tr/paris-anlasmasi.tr.mfa